15. GODIŠNJICA NATO AGRESIJE NA SR JUGOSLAVIJU
Mjesto održavanja: Beograd
Vrijeme održavanja: 22-23 mart 2014.
Tema: Međunarodna konferencija povodom 15-e godišnjice NATO agresije na SRJ
Dragi prijatelji
Dozvolite mi, da se najprije zahvalim organizatorima ovog skupa, na hvalevrijednoj inicijativi i na ukazanoj časti, kojom mi je pružena mogućnost, da vas sve skupa ispred Socijalističke radničke partije Hrvatske i svoje ime pozdravim kao prijatelje, jer na osnovu pobuda oko kojih smo se okupili ova dva dana, uvjeren sam da mi to i jesmo. A tome valja pridodati još i respektabilan broj, znanih i neznanih institucija i pojedinaca, koji širom svijeta u granicama svojih mogućnosti, čine ono što i mi danas, a to su: podsjećanje, kritički pristup i argumentirana osuda brutalnih događaja, započetih pred petnaest godina.
Iako je NATO agresija na SR Jugoslaviju predstavljala presedan po nekoliko osnova ona je ipak proizvod jedne politike koja si želi uzurpirati pravo dominacije u svijetu i upravljanja iz jednog centra moći.
Agresija, koju je tzv. međunarodna zajednica, a ustvari grupa najbogatijih zemalja svijeta na čelu sa SAD-om i NATO, izvršila u proljeće 1999. godine na SRJ, bila je u svojoj biti sastavni dio borbe za prostor, koja je krenula nakon tektonskih društveno političkih procesa 90-ih godina prošlog stoljeća, kojih je cilj bio prodor krupnog kapitala na istok i osvajanje novih teritorija.
Tim prodorom je kapitalizam, koji se našao u dubokoj krizi 80-ih godina prošlog stoljeća ostvario svoja tri cilja i odgodio svoj silazak sa društvene scene i odlazak u povijest, za jedan nedefinirani vremenski period.
Ciljevi koje je kapitalizam postigao su:
-Ekonomski
-Politički
-Vojni
EKONOMSKI cilj sastojao se od:
Osvajanja novih tržišta.
Preuzimanja sirovinske, infrastrukture i financijske baze, novoosvojenih područja.
Dobivanja jeftine radne snage, bilo postojeće u zemljama u koje su transferirali kapital ili one imigrantske u vlastitim zemljama.
POLITIČKI cilj se sastojao od: eliminacije socijalizma u Evropi i samoupravljanja u Jugoslaviji.
VOJNI cilj se sastojao od: prodora na istok sa krajnjim ciljem približavanja i opkoljavanja Rusije i Kine. I taj proces još traje.
Agresija na SRJ 1999. godine, osim što je bila dio opće strategije osvajanja prostora, na način kako je izvedena po svojoj brutalnosti imala je i zadatak kažnjavanja neposlušnog protivnika.
Naime, dinamika prodora u istočnoj Evropi bila je za nosioce imperijalne težnje zadovoljavajuća, jer su u zemljama bivšeg socijalističkog bloka lako pronašli suradnike među političkim elitama, za rušenje dotadašnjeg društveno-političkog uređenja koji su time vlastiti narod i materijalne resurse predali globalnom krupnom kapitalu.
Problem je nastao na jugoslavenskom prostoru. Posebno nepoželjan imperijalističkim krugovima bio je njen model samoupravnog socijalizma, kao primjer prirodne pozicije rada u društvu i dostojanstva radnika, koji bi bili u stanju upravljat vlastitim sudbinama, uz pun državni suverenitet.
U procesu koji je dirigiran izvana, a realiziran iznutra, predani smo na milost i nemilost svjetskim moćnicima,pri čemu su vodeću ulogu odigrale secesionističke republike Slovenija i Hrvatska, a po domino efektu slijedile Bosna i Hercegovina i Makedonija, bez iole racionalne potrebe, koja bi imala pokriće u ekonomskoj ili nekoj drugoj logici. Jedinu prepreku osvajanju kompletnog prostora, predstavljala je tadašnji ostatak nekadašnje države, SRJ. Koja je iako sa tada već promijenjenim društveno-političkim uređenjem, percipirana kao zadnji bastion na putu imperijalističkim moćnicima i zbog toga ju je trebalo kazniti. Da se radi o kažnjavanju razvidno je već iz činjenice, da je međunarodna zajednica primjenjivala različite kriterije, za pojedine republike i narode bivše Jugoslavije, što je bilo dozvoljeno jednima, nije bilo dozvoljeno drugima, a to je zavisilo od stupnja koncilijantnosti lokalnih oligarhija naspram svjetskih moćnika.
Uslijedila je brutalna agresija NATO snaga, koje nisu nanijele SRJ velike vojne gubitke, usprkos činjenici, da je omjer snaga izražen u ljudstvu i vojnoj opremljenosti između agresora i napadnutih, bio do tada nezabilježen u vojnoj praksi. Iako su vojni gubici SRJ bili relativno mali, zato su oni civilni i materijalni bili vrlo visoki. Uništavana je infrastruktura i ekonomska supstanca zemlje, primjenom najbrutalnijih, sofisticiranih sredstava, koja nemaju nikakvo vojno opravdanje, nego su namijenjena materijalnim razaranjem civilnih i privrednih objekata, često sa katastrofalnim učincima. Vrhunac brutalnosti postignut je upotrebom municije sa osiromašenim uranom, koja trajno kontaminira prostor u kojem žive ljudi, a o apsurdu upotrebe tih sredstava svjedoči činjenica o velikom broju stradalih pripadnika agresorskih jedinica, koje su rukovale tom municijom.
Presedan par exelans učinjen je sada već prema državi Srbiji otimanjem dijela njenog teritorija, mimo svih međunarodnih pravnih normi i instaliranjem imperijalističkog protektorata na Kosovu i Metohiji sa najvećom NATO vojnom bazom u ovom dijelu svijeta. Tim činom stvorena je jedna umjetna kvazi državna tvorevina, bez vlastite privrede, od koje bi njeni građani živili, ali sa velikim i vrijednim mineralnim resursima, koju nije priznalo veliki broj zemalja u svijetu. A čija je osnovna namjena biti odskočna daska SAD i NATO na putu prema Kaspijskom bazenu. Ta je teza potvrđena 2008. kad su SAD i NATO stojeći jednom nogom na Kosovu i Metohiji pokušali drugom nogom zakoračiti na Kavkaz , što im na sreću nije uspjelo. Trenutna događanja u Ukraini potvrđuju namjere SAD-ea u širenju uticaja prema Rusiji, ne prežući pritom od suradnje sa eksplicite fašističkim subjektima.
Od agresije je eto proteklo 15 godina, ali posljedice su još prisutne, prvenstveno one zdravstvene, kao posljedica trajno kontaminiranog tla, od upotrebe radioaktivne municije. Ali i sam proces porobljavanja još traje, on se finalizira, ovaj puta ne vojnim sredstvima, sa ciljem da se žrtva ponizi i uvuče u interesni krug svojih tlačitelja. Na raspolaganju je široki spektar metoda: od honoriranja oligarhije, obećanja za jednokratnu upotrebu, uvjeravanja, ucjena, podmetanja i slično.
U ponižavanju se često biraju licemjerni i cinični argumenti čija je logika racionalno nepojmljiva. Tako je Njemački ambasador u Srbiji, oktobra 2010 . godine u Beogradu na konferenciji „Srbija Zapadni Balkan i NATO-ka 2020.“ Kritizirao tadašnju vlast u Srbiji, što za događaje iz 1999. godine koriste termin „NATO bombardiranje“, jer bi to kod mladih naraštaja moglo izazvat negativne konotacije prema NATO-u. On smatra da bi u Srbiji djeci kad pitaju o tim događajima trebalo objasnit „da je bombardiranje bilo ispravno“. Ambasador taj stav potkrepljuje valjda samo njemu razumljivom usporedbom, da kada je on kao mladić gledao ruševine po Njemačkoj poslije rata „nije mrzio one koji su to počinili, jer je bilo onih
koji su mogli da mu kažu zašto je to učinjeno“.
Polemizirat sa ambasadorom Massom, po tom pitanju bilo bi bespredmetno, on ima svoj stav, on sprovodi dosljedno politiku svoje vlade i imperijalnog kruga kojemu ta vlada pripada. Tako da nema nikakve sumnje da je to ujedno i stav njegove vlade, koja je tada aktivno učestvovala u agresiji. Sasvim je razumljivo da bi takva diplomatska izjava u normalnim okolnostima izazvala burnu reakciju. Međutim prešavši preko te izjave domaćini su pokazali zavidnu stabilnost probavnog sistema, što samo potvrđuje da je agresor postigao svoj cilj.
Ono što međutim treba istaknuti je činjenica da agresija na SR Jugoslaviju i moguća odmazda kojom bi se mogle objasniti neke aktivnosti saveznika protiv civilnih ciljeva u Njemačkoj potkraj II sv. rata nemaju nikakvih zajedničkih vojnih, niti političkih poveznica.
Razaranje Njemačke, spada u dio vojnih operacija za vrijeme objavljenog rata, protiv protivnika koji je pokrenuo dva svjetska rata, u kojima je živote izgubilo 70-etak milijuna ljudi, kojom prilikom su počinjeni stravični zločini prema ljudskom biču, kakve povijest do tada nije zabilježila. I u tim razaranjima je sasvim izvjesno, naročito pred kraj rata, osim slamanja morala i motivacije za otpor njemačkog stanovništva bio prisutan i element odmazde.
Dočim između SR Jugoslavije i udruženih sila 19 država koje su izvršile agresiju nije bilo objave rata, niti su njene oružane snage u to vrijeme na bilo koji način ugrožavale teritorijalni integritet zemalja agresora. A sama agresija, pokrenuta je mimo svih dotadašnjih normi međunarodnog prava, povelje UN i završnog dokumenta iz Helsinkija o evropskoj sigurnosti i suradnji.
U svijetlu događaja koji su uslijedili nakon agresije 1999. godine: Afganistan, Irak, Libija, Sirija, Mali, sada Ukraina i Venezuela, neki pokušavaju odredit sličnosti, drugi pokušavaju istaknuti razlike. Pri tome ne vodeći računa o nekim prirodnim zakonitostima, da ni prsti na ruci nisu jednaki, ali su svi dio iste šake. Tako se i događanja u ovim zemljama i ostalim žarištima i neuralgičnim točkama, razlikuju u detaljima ali su svi dio istoga plana i imaju zajednički nazivnik, osvajanje teritorija i širenje imperijalne moći.
Ti primjeri govore suprotno od onoga u što nas propaganda želi uvjeriti, da NATO savez nije vojska mira u koji bi se prema vlastitoj savjesti trebali svrstati svi koji žele mir, već vojska koja štiti spoj načela i institucija kao što je kapitalističko vlasništvo i tzv. Slobodno tržište, koje osigurava apsolutnu moć odabranih uskih vlasničkih slojeva, nad najširim eksploatiranim radnim masama unutar razvijenih kapitalističkih društava, te povlaštenih moćnih država nad ogromnom većinom manje razvijenih država trećeg svijeta. NATO dakle nije izolirana nepolitička vojna struktura, već sam kapitalistički društveni sistem, odnosno njegov vojni izraz. NATO stoga nije vojska naroda u što nas uvjeravaju, već vojska bogate manjine koja vlada razvijenim društvima i svijetom i koja se mora braniti od siromašne većine. Zato i nije nestao nakon ukidanja Varšavskog ugovora, kao što su naivni očekivali, jer nestankom tog saveza nije nestao i glavni neprijatelj bogatih, a to je siromaštvo i neravnomjerni razvoj svijeta, kao neposredna posljedica svjetskog kapitalističkog poretka.
Pošto štiti manjinu od većine NATO ima nedvojbeno imperijalistički karakter. Imperijalistički karakter NATO saveza osobito proizlazi iz činjenice, da SAD imaju dominantnu ulogu u organizaciji svjetskog kapitalističkog poretka, koju su zadobile nakon II sv. rata, istisnuvši svoje evropske konkurente. SAD podaruju članstvo u NATO savezu i određuju njegovu moć i strategiju. To najbolje pokazuje najnovija strategija nacionalne sigurnosti SAD-a, u kojoj su javno iznesene namjere najmoćnije države da svoju prevlast ostvaruje putem prijetnje i korištenjem vojne sile, dakle oblicima moći u kojima nema konkurencije. Osnovni cilj te strategije je spriječiti sve oblike i izraze prijetnje moći, položaju i ugledu SAD u globalnom upravljanju svijetom, radi održavanja nadzora nad svjetskim izvorima, danas energije, a sutra pitke vode i sprečavanja socijalno-političkih gibanja koje mogu ugroziti svjetski poredak vladavine kapitala i vodeću ulogu SAD u njemu. Tom strategijom SAD uzimaju pravo, da po vlastitom nahođenju vode «preventivni rat». Takvim pristupom odredbe o samoobrani država, zajamčene poveljom UN, kao i cijelo međunarodno pravo, postaju besmislene, a SAD imperator, svjetski policajac i najveća prijetnja za svjetski mir.
Mir kojeg NATO želi osigurati je neka vrsta ograničenog mira za dio Evrope i Sjeverne Amerike, kako bi se očuvala stabilnost kapitalističkog poretka, ali na ostali svijet taj se mir ne odnosi. SAD i ostale zapadne sile mogu pribjegavati nasilju protiv nepodobnih, neposlušnih i slabijih širom većine svijeta.
NATO nije niti može biti zaštitnik većine polurazvijenih i razvijenih država i naroda, jer on brani poredak, a ne zemlju. On brani neravnopravnost i nikada ne bi branio socijalizam. NATO može samo štititi vlast onih manjina u tim državama koje u svom interesu i interesu svjetskog kapitala, a na štetu najširih narodnih i nacionalnih interesa održavaju i produbljuju nejednakost.
Sve to naravno vrijedi i za zemlje nastale na prostoru bivše Jugoslavije. NATO može biti zaštita samo onih snaga koje su uz asistenciju svjetskog poretka opljačkale sva materijalna i društvena dobra, koja su radni ljudi stvorili do secesije 90-ih i time stekle ekonomsku i političku moć i tu moć sistematski dalje reproduciraju i jačaju.
Ni po svojoj prošlosti, ni po svojim interesima, u budućnosti zemlje nastale na prostoru bivše Jugoslavije ne pripadaju krugu imperijalističkih sila, mada su neke od njih u prošlosti bile od tadašnjih imperijalnih sila iskorištene: pretvaranjem svojih teritorija u zaštitni kordon ili ratujući na tuđim frontovima, u korist tuđih imperijalnih interesa. Stoga niti mogu očekivati da će ih razviti multinacionalne korporacije i strane banke, pa ne treba ni tražiti zaštitu od tih krugova, a još manje ratovati za njihove interese. Naprotiv, kao male i polurazvijene zemlje, ako žele svoj opstanak i razvoj moraju se svrstati na stranu one većine koje svoj prioritet vide u pravednijim ekonomskim i političkim odnosima i autentičnom razvoju izvan imperijalnog saveza moćnih koga brani NATO. U NATO savezu svi mi gubimo i posljednji atom svoje suverenosti, ali i dostojanstvo naroda koji se nekada u svojstvu arhitekata nesvrstanih, borio za bolji i humaniji svijet protiv svakog imperijalizma.
Recentni događaji, koje eufemistički nazivaju ekonomskom ili monetarnom krizom, iako se radi o krizi sistema. Upućuju na to, da je kapitalizam odigrao svoju povjesnu misiju i nije više u stanju odgovoriti na potrebe čovječanstva, te je nužno potrebno da siđe sa društvene scene, jer je budućnost svijeta determinirana alternativom, socijalizam ili barbarstvo.
Prisutnima zahvaljujem na pažnji, rodbini i prijateljima žrtava moja sućut, a žrtvama slava.
Vladimir Kapuralin
ZAVRŠNI DOKUMENT
Međunarodne Konferencije
održane u Beogradu 22. i 23. marta 2014. godine
Beogradski forum za svet ravnopravnih, Društvo srpskih domaćina, Klub generala i admirala Srbije i SUBNOR Srbije, u koordinaciji sa Svetskim savetom za mir WPC, održao je 22. i 23. marta 2014. godine u Beogradskom Centru „Sava“ Međunarodnu konferenciju pod nazivom „GLOBALNI MIR VS. GLOBALNI INTERVENCIONIZAM I IMPERIJALIZAM“. Konferencija je održana povodom 15. godišnjice oružane agresije NATO na Srbiju i Crnu Goru (SR Jugoslaviju). Moto Konferencije je „DA SE NE ZABORAVI“.
U radu Konferencije je učestvovalo preko 500 naučnika, stručnjaka i javnih ličnosti iz oblasti međunarodnih odnosa i bezbednosti, iz 50 zemalja Evrope i sveta.
Konferenciji su prisustvovali ambasadori i visoki diplomatski predstavnici više prijateljskih zemalja akreditovanih u Srbiji.
Učesnici Konferencije su odali počast ljudskim žrtvama stradalim tokom 78 dana bombardovanja i položili vence na spomenike. Oni su izrazili poštovanje prema svim žrtvama ilegalne NATO agresije protiv Srbije i Crne Gore, prema pripadnicima bivše jugoslovenske armije, prema Federalnoj vladi Jugoslavije, predsedniku Slobodanu Miloševiću i svim herojskim braniocima otadžbine. Mi se, takođe, moramo sećati žrtava NATO agresije posle 1999. godine, nastavljanja progona političkih i vojnih lidera koji su branili otadžbinu i koji su poslati ilegalnom Haškom tribunalu, uključujući predsednika Miloševića i druge, koji je tamo umro. Smatrajući taj Tribunal ilegalnim, kao sredstvo NATO propagande i političke ucene, učesnici Konferencije zahtevaju njegovo raspuštanje.
Debata je protekla u konstruktivnom i tolerantnom dijalogu o najvažnijim pitanjima i problemima međunarodnog mira i bezbednosti. Izlaganja su bila usmerena na to kako da se, u uslovima sve češće primene politike sile, destabilizacije pojedinih zemalja i izazivanja kriza širom sveta, očuva svetski mir i pronađu načini za suzbijanje globalnog intervencionizma, koji ugrožava međunarodni pravni i politički poredak i svet gura ka ivici velikog ratnog sukoba.
Učesnici su analizirali uzroke, povode i posledice agresije NATO 1999, kako za Srbiju i Balkan tako i globalne posledice za mir i bezbednost u Evropi i u svetu. U vezi s tim, učesnici Konferencije su se saglasili u sledećem:
– Agresija NATO protiv Srbije i Crne Gore (SR Jugoslavije), marta 1999. godine, bio je rat nametnut jednoj nezavisnoj, suverenoj evropskoj državi, grubim kršenjem osnovnih principa međunarodnog prava, a pre svega, Povelje UN i Završnog dokumenta iz Helsinkija. To je bila agresija izvedena bez saglasnosti i suprotno mandatu SB UN. Zato ona predstavlja zločin protiv mira i čovečnosti, tačku preokreta ka globalnom intervencionizmu, grubom kršenju međunarodnog pravnog poretka i negiranju uloge UN. Time je uspostavljen model intgervencionizma koji je kasnije korišćen u svim agresijama od Avganistana, Iraka i Libije, do Malija.
– Da bi prikrili pravu suštinu agresije i tako pred sopstvenom i svetskom javnošću izbegli osudu i odgovornost, vodeće sile Zapada – SAD, Velika Britanija, Francuska, Nemačka i druge članice NATO pakta, njih 19, smislile su ceo arsenal eufemizama kako bi tom zločinu protiv mira pribavili makar kakav legitimitet. U ime te tzv. „humanitarne intervencije“, NATO pakt, na čelu sa SAD, neselektivno je ubijao stanovništvo Srbije, uključujući decu, nemoćne i stare osobe, uništio celokupnu privredu, razorio infrastrukturu, zagadio skoro celu životnu sredinu, sa teškim i dalekosežnim posledicama za zdravlje današnjih i budućih generacija.
– Kako se radi o zločinu protiv mira i čovečnosti, o grubom kršenju osnovnih normi međunarodnog prava, zemlje članice NATO nose svaku odgovornost za tu agresiju, uključujući i odgovornost za naknadu štete, u iznosu od preko 100 milijardi SAD dolara, kao i odgovornost za korišćenje oružja sa osiromašenim uranijumom i drugih nedozvoljenih sredstava za masovno uništavanje. U vezi s tim, učesnici Konferencije su istakli da Srbija i Crna Gora imaju sva prava da, pred odgovarajućim međunarodnim institucijama, pokrenu postupak protiv NATO pakta i svih država članica, koje su učestvovale u agresiji, u cilju ostvarivanja prava na nadoknadu ratne štete, kao i pojedincima koji su bili žrtve agresije.
– Nakon završetka oružane agresije, agresija je nastavljena drugim nevojnim sredstvima. Ta produžena agresija se ogledala: u nasilnoj promeni vlasti putem petoktobarskog prevrata 2000. godine, koji je iniciran, finansiran i podržan spolja, u prvom redu, od strane članica NATO pakta; u ucenama, pretnjama i uslovljavanjima raznih vrsta, kako bi se Srbija odrekla svog državnog suvereniteta nad Kosovom i Metohijom, kao svojim istorijskim i kulturno-civilizacijskim središtem; u ignorisanju elemenata državnog suvereniteta Srbije nad Kosovom i Metohijom, koji je garantovan Rezolucijom 1244 SB UN; u stalnom istiskivanju ustavno-pravnih funkcija Srbije sa Kosova i Metohije. To je na kraju rezultiralo protivpravnim i protivustavnim samoproglašavanjem nezavisnosti Kosova 2008. godine, priznate od strane većine NATO zemalja. SAD/NATO agresija 1999. godine grubo je prekršila Povelju UN, Deklaraciju 1970. godine o principima međunarodnog prava, Finalni akt Helsinkija, Parisku povelju za Novi svet, pet rezolucija SB UN od 1998.-2008. godine, uključujući rezolucije 1244 i 1785.
– Odmah po okončanju agresije, na Kosovu i Metohiji je uspostavljena velika američka vojna baza,“Bondstil“, prva i ključna karika u lancu instaliranja niza američkih baza u Bugarskoj, Rumuniji, Poljskoj, Češkoj i drugim zemljama Istočne Evrope. Agresijom NATO protiv Jugoslavije ubrzana je trka u naoružavanju, militarizacija evropskog kontinenta i sprovođenje SAD/NATO/EU strategije „širenja na Istok“.
– Kulminacija te tzv. posredne dominacije Zapada prema Srbiji, bila je i krajnje cinična presuda Međunarodnog suda pravde o tome da proglašenjem nezavisnosti Kosova i Metohije, nije prekršeno međunarodno pravo. Tom presudom je ta najviša međunarodna pravna institucija, u stvari, legalizovala jednostranu secesiju, odnosno razbijanje teritorijalnog integriteta međunarodno priznatih država.
– Agresija na Srbiju i Crnu Goru (SR Jugoslaviju), marta 1999. godine inaugurisala je jedan od najpogubnijih principa i metoda ponašanja velikih sila Zapada, na čelu sa SAD, a to je princip globalnog intervencionizma. To praktično znači da SAD, NATO i Zapad sami sebi daju pravo da po slobodnoj volji i izboru, u skladu sa svojim strateškim interesima, utvrđuju gde su u svetu ugroženi njihovi interesi i da mogu vojno, ili na druge nezakonite načine intervenisati. Sastavni deo te strategije je svrgavanje legalno izabranih vlasti i dovođenje poslušničkih, marionetskih režima kojima se daje oreol „demokratskih“ vlasti.
– NATO je uvek nastupao kao agresivni vojni savez za širenje i nametanje imperijalnih i neokolonijalnih ciljeva najmoćnijih zemalja Zapada. Celokupno doasadašnje iskustvo pokazuje da NATO strategija globalnog intervencionizma ostavlja za sobom haos u međunarodnim odnosima, ogromne ljudske žrtve, podele i dugoročnu bedu i patnje u svim zemljama i regionima, koji su neposredne žrtve takve politike. Slučajevi Balkana, Afganistana, Iraka, Libije, Sirije jasno o tome svedoče. NATO je odgovoran za razaranje međunarodnog pravnog porteka, za degradaciju UN, za izazivanje nove trke u naoružavanju, za militarizaciju Evrope, za destabilizaciju i izazivanje kriza u pojedinim zemljama i regionima u svetu. Otuda je NATO strategija suprotna ciljevim mira i bezbednosti, suprotna demokratskim i civilizacijskim vrednostima i osnovnim ljudskim pravima. U takvoj organizaciji nema mesta za miroljubive zemlje, koje svoje interese vezuju za poštovanje međunarodnog prava i sistema UN. Zato su se učesnici Konferencije izjasnili za ukidanje NATO-a, kao relikta Hladnog rata, za prekid politike slobodnog intervencionizma i poštovanje slobode, nezavisnosti i ravnopravnosti svih zemalja i naroda.a miroljubive zemlje, koje svojekvpolitike. Sl
– Izvoz demokratije i diktiranje kulturno-civilizacijskih obrazaca je postao uobičajeni način ponašanja sila Zapada, pre svih SAD, u njihovoj težnji da svet uređuju po sopstvenim merilima i u skladu sa snjvojim egoističnim interesima. Nametanjem političkih i kulturnih-civilizacijskih obrazaca je nasilje nad realnošću i ono gotovo uvek dovodi do sukoba, unutrašnjih nemira, do dubljih raslojavanja i podela, što za duže vreme narušava mir u svetu i predstavlja pokriće za trano vojno mešanje. Po tom modelu nastale su tzv. „obojene revolucije“ u Gruziji, Venecueli i Ukrajini i uzurpirano „Arapsko proleće“ koje je razorilo i za više decenija unazadilo zemlje kao što su: Libija, Egipat i Sirija.
– Strategija intervencionizma sebi nalazi nekoliko motiva i ciljeva. To su kontrola prirodnih i razvojnih resursa, preraspodela resursa i geopolitičkog prekomponovanja sveta, protiv i na štetu zamišljenog glavnog geopolitičkog protivnika. Na taj način je od strane SAD/NATO/EU izazvana i kriza u Ukrajini, čiji se kraj još ne nazire. Može se reći da je ukrajinska kriza najveća pretnja miru od vremena završetka kraja hladnog rata. Umesto da se Ukrajina sagledava kao najprirodnija veza Rusije i Evrope, Zapad je svojim mešanjem učinio da se ona veštački izmesti iz svog prirodnog kulturno-civilizacijskog i geopolitičkog ambijenta i da se u potpunosti privuče na Zapad, ne vodeći računa o tome da to može dovesti do unutrašnjih sukoba u samoj Ukrajini i da bi time bili ugroženi vitalni interesi Rusije. Ta opasna geopolitička igra Amerike, NATO i EU protiv Rusije, koja se preko leđa Ukrajine vodi pod „finim“, ali lažnim izgovorom o tome da je sve to za dobrobit Ukrajinaca i njihovo demokratsko društveno ustrojstvo, potpuno je zanemarila posledice takve politike na vitalne interese Ukrajine, njenog naroda, mira i bezbednosti u Evropi i na globalnom planu. Učesnici Konferencije su se založili za mirno političko rešenje problema u Ukrajini, bez mešanja i pritisaka sa strane, za rešenje koje će garantovati volju njenog naroda i uvažavati njenu ulogu mosta između Istoka i Zapada. Takvo rešenje predpostavlja odustajanje od pogubne strategije širenja na Istok koja je već dovela do destabilizacije u Evropi. Učesnici Konferencije su izrazili podršku narodu Krima koji je iskoristio svoje pravo na samoopredeljenje i ponovno ujedinjenje sa Rusijom.
– Učesnici Konferencije su izrazili podršku suverenitetu i teritorijalnom integritetu Srbije, uz rešavanje statusa Kosova i Metohije u skladu sa Rezolucijom SB UN 1244. Oni su podržali sledeće zahteve: slobodan, bezbedan i dostojanstven povratak 250.000 prognanih Srba i drugih nealbanaca u svoje domove na Kosovu i Metohiji; restituciju uzurpirane privatne, crkvene, državne i društvene imovine; rekonstrukciju 150 porušenih crkava i manastira SPC, stotine porušenih i preoranih srpskih grobalja i hiljade spaljenih domova; sprovođenje efikasnih istraga o trgovini ljudskim organima, rasvetljavanju sudbine svih kidnapovanih i nestalih Srba sa Kosova i Metohije i svim drugim zločinima protiv srpskog naroda, za koje, do sada, niko nije odgovarao.
– Učesnici Konferencije su pozdravili časnu inicijativu Generalne skupštine UN, kojom je 2014. godina proglašena međunarodnom godinom solidarnosti sa narodom Palestine. Ocenjujući da ta inicijativa zaslužuje snažnu podršku miroljubivih snaga u svetu, sa Konferencije je upućen zahtev za hitno povlačenje okupacionih snaga Izraela sa svih palestinskih teritorija, uspostavljanje nezavisne Palestinske države u okviru granica iz jula 1967. odine, sa Istočnim Jerusalimom kao glavnim gradom, za pravo povratka palestinskih izbeglica, u skladu sa Rezolucijom UN 194, i oslobađanje svih palestinskih zatvorenika iz izraelskih zatvora. Ispunjavanje tih zahteva je ne samo od životnog interesa za narod Palestine, već i za uspostavljanje pravednog i trajnog mira na Bliskom istoku.
– Učesnici su izrazili solidarnost sa narodima Latinske Amerike u njihovim naporima da sačuvaju slobodu, nezavisnost i suverenitet od agresivne imperijalne SAD strategije. Oni zahtevaju zatvaranje baze u Gvantanamu i ukidanje blokade protiv Kube, kao i oslobađanje pet kubanskih političkih zatvorenika iz američkih zatvora.
– Odbacujući politiku i postupke koji ugrožavaju mir i bezbednost, učesnici Konferencije su osudili planove i akcije koji su usmereni na destabilizaciju Bolivarske republike Venecuele. Koordinirane nasilone akcije u Karakasu i drugim delovima Venecuele su deo strategije domaćih oligarha i spoljnih faktora da akcijama sabotaže, nasilnim provokacijama i ucenama, spreče funkcionisanje legalno izabrane vlade i nametnu političke promene po svojoj volji, a protiv interesa naroda Venecuele. Osuđujući te pojave, učesnici Konferencije su izrazili solidarnost sa narodom Venecuele i podršku njegovim hrabrim naporima da očuva slobodu, ponos i suverenitet Venecuele i da bude gospodar svoje sudbine.
– Učesnici su izrazili zabrinutost zbog sistematski organizovane revizije istorije Evrope 20. veka, posebno zbog revizije ishoda Prvog i Drugog svetskog rata. To može da koristi imperijalističkim ciljevima za prekrajanje međunarodnih granica, što vodi nepredvidim posledicama. Oni su osudili od Zapada podržanu rehabilitaciju fašizma i pokušaje da se komunizam izjednači sa nacizmom.
– Učesnici Konferencije su posvetili veliku pažnju svetskoj kapitalističkoj ekonomskoj krizi, koja je dovela do neslućenog socijalnog raslojavanja i osiromašenja stanovništva naše planete, ali i do nametnute dužničke krize u nizu nekada ekonomski i civilizacijski vrlo prosperitetnih zemalja, kao što su Grčka, Španija, Portugalija, Italija i Kipar. Globalna kriza nastala je prevashodno u zemljama koje su sebe proglasile centrom svetske civilizicije i koje su sebe nametnule kao neosporne lidere sveta, kao najnapredniji društveni poredak, u kojem neće biti potrebe za ozbiljnim socijalnim konfliktima i sukobima. Njeni glavni indikatori su masovna nezaposlenost, posebno mladih, visoka zaduženost država, pad privrednih aktivnosti i slično. Oni su podržali spontane narodne proteste protiv navedenog.
– Očito je da je Evropi i većini ostalog sveta nametnut neo-liberalni kulturno-politički i ekonomski obrazac, koji ne funkcioniše. U traganju za izlazima iz ove sveopšte blokade, najmoćnije zemlje sveta nastoje da period krize prevale na leđa drugih zemalja i naroda, koji se figurativno nazivaju svetskom periferijom, a međusobno biju bitku za svetski prestiž i pritom ruše stare civilizacije i nasilno smenjuju vladajuće režime, koji im nisu po volji. Sve to međunarodnu scenu čini konfliktnom i veoma podobnom za izbijanje svakovrsnih sukoba od onih unutrašnjih, preko regionalnih, do globalnih.
– Učesnici Konferencije su konstatovali sa zabrinutošću da u Evropi i dalje postoji isturena američka vojna infrastruktura, kao što su odbrambeni raketni sistemi, tehničko nuklearno naoružanje i konvencionalne snage, što vodi destabilizaciji na regionalnom i globalnom planu.
– Svetsku ekonomsku krizu ne mogu rešiti štampanje triliona dolara i popravke postojećeg sistema, već napuštanje neo-liberalnog koncepta i izgradnja novog, humanog društva socijalne pravde, ravnopravnosti i boljeg života za svakog čoveka i sve narode na planeti. U centru novog sistema društvenih odnosa mora biti čovek i njegove ekonomske, socijalne, kulturne i humanitarne potrebe, a ne profit i egoistični interesi tzv. ekonomske i političke elite.
– U okviru Međunarodne konferencije, održan je i Forum mladih, na kojem je ocenjeno da svetska kriza i globalizacija intervencionizma ugrožavaju, u prvom redu, prava i perspektive pripadnika mladih generacija. U mnogim zemljama Evrope i sveta mladi do 30 godina čine oko 60% ukupnog broja nezaposlenih. Mladi traže hitne promene u društvenim odnosima, kao i na međunarodnom planu, koje obezbeđuju aktivno uključivanje mladih u privredne, političke i društvene tokove, preuzimanje odgovornosti za sopstvenu budućnost na unutrašnjem i međunarodnom planu. Mladi se zalažu za društvo socijalne pravde, univerzalna ljudska prava, kao što su: pravo na rad, besplatno obrazovanje, socijalna sigurnost i zdravstvena zaštita. Mladi se zalažu za demokratizaciju međunarodnih odnosa, za poštovanje međunarodnog prava, protiv trke u naoružavanju, militarizacije i neokolonijalizma.
– Jedino uređeni svet oslobođen dominacijom imperijalizma i militarizma, ima šansu da izbegne ratnu kataklizmu. Globalna ekonomska kriza i njene posledice za narodne mase naglašavaju potrebu za promenu sistema koji je izvor eksploatacije, ratova i bede. Apsolutno je neprihvatljivo i protivno međunarodnom pravu da se regionalni centri moći, kao što su NATO i Evropska unija, nametnu kao zamena Savetu bezbednosti i Ujedinjenim nacijama.
– Jedina međunarodna zajednica to su Ujedinjene nacije, a ne samoizabrane članice bilo kojih regionalnih grupacija. Moramo se boriti za to da međunarodno pravo ima univerzalni karakter i da jednako obavezuje velike i male zemlje, razvijene i nerazvijene. Moramo se još odlučnije boriti za očuvanje civilizacijskih tekovina kao što su sloboda, moral i dostojanstvo, odlučno odbijajući podmetanja svih surogata korporativnog kapitalizma i imperijalizma, vojno-industrijskog i finansijskog kapitala.
Učesnici Konferencije su istakli da je za ostvarivanje tih ciljeva neophodno aktivno raditi na mobilizaciji svih miroljubivih snaga, za odbacivanje svih vrsta vojnih i osvajačkih ambicija protiv bilo koje zemlje, bez obzira na to ko su njihovi nosioci. Uporedo s tim, neophodno je mobilisati sve snage u cilju izgradnje demokratskih međunarodnih odnosa, na principima Povelje UN, međunaordnog prava i striktnog poštovanja nepovredivosti i nezavisnosti svih zemalja, njihovog teritorijalnog integriteta i nemešanja u unutrašnje stvari. Takav svet bio bi po meri čoveka i u tu veliku utopiju treba verovati i za nju se istrajno boriti, glavna je poruka ove Konferencije.
Učesnici su izrazili iskrenu zahvalnost srpskim domaćinima za izvanrednu organizaciju ove značajne Međunarodne konferencije i za gostoprimstvo pruženo svim učesnicima.
Borba 